Światowy dzień AIDS obchodzony jest rokrocznie 1 grudnia. Jego celem jest uwrażliwienie na problem oraz solidaryzowanie się z ludźmi dotkniętymi tą chorobą. Właśnie w tę datę powinno się również mówić głośno o tych, którzy przyczynili się do rozrostu epidemii.
Święto to ustalono w roku 1988. W tym samym roku w sprawie epidemii wybuchła rozgorzała dyskusja wewnątrz Kościoła katolickiego. W Watykanie zastanawiano się, czy powinno się dopuścić używanie prezerwatyw pomimo ustaleń z encykliki Humanae vitae z roku 1968. Pomimo konsensusu, że jakiekolwiek środki antykoncepcji używane, by chronić przed zajściem w ciąże, są niedopuszczalne, zastanawiano się, czy używanie ich w celu prewencji przed HIV/AIDS powinno być moralnie dopuszczalne. Finalnie, uznano, że Kościół nie zmieni w tej sprawie zdania, pomimo milionów zakażeń.
Równie dogmatyczny i bezkompromisowy był w tej sprawie papież Jan Paweł II. Kategorycznie podtrzymywał stanowisko Kościoła w tej sprawie, co, jak spekulują niektórzy, mogło wpłynąć na nieuzyskanie przez niego Pokojowej Nagrody Nobla. Odwiedzając miasteczko Mwanza w północnej Tanzanii wygłosił przemówienie, o którym mówi się często jako o tym, które nadało ton debacie nt. HIV/AIDS w Kościele. W jego trakcie wypowiedział się jednoznacznie negatywnie na temat prezerwatyw, zrównując ich noszenie z grzechem, a jako środek ochrony przed epidemią polecił seksualną wstrzemięźliwość.
W 1995, powołana przez Jana Pawła II Papieska Rada ds. Rodziny, opublikowała dokument Prawda i Znaczenie Ludzkiej Seksualności, w którym padają między innymi takie słowa jak:
„W tej sytuacji, rodzice muszą również odrzucić promocję tak zwanego „bezpiecznego seksu” bądź „bezpieczniejszego seksu”, groźnej i niemoralnej linii politycznej opartej na złudnej teorii jakoby prezerwatywy miały zapewniać odpowiednią ochronę przed AIDS”
